|
به نام آفریدگار مهر
پریشانی در غیبت وارد خانه شدیم، برق از سرمان پرید. امام صادق سلام الله علیه را دیدیم، روی خاک نشسته بود. لباس عزا بر تن و همچون کسی که فرزند از دست داده باشد گریه می کرد. ما به هم نگاه کردیم؛ مانده بودیم چه کنیم. بعد شنیدم امام در حال گریه می گوید: ای آقای من! غیبت تو خواب را از چشمم ربوده است و بسترم را بر من تنگ کرده و راحت را از دلم برده است. ای آقای من! غیبت تو مصیبتم را به اندوه های ابدی پیوند داده... .
عقل از سرمان پرید؛ خدایا؛ یعنی، چه شده است؟! عرض کردیم: از کدامین واقعه اشک شما روان و گریه شما همچون باران است؟ امام آهی کشید و فرمود: امروز در کتاب مخصوص نگریستم – که مشتمل بر علم مرگ ها و بلاها و مصیبت ها... تا قیات است- در این کتاب، غیبت و به درازا کشیدن و طول عمر غائب مان و گرفتاری مومنین در آن زمان و شک و تردیدهایی که بر اثر طولانی شدن غیبت او بر ایشان پدید می آید را مشاهده نمودم. این بود علت اشک هایم.(1) 1. کمال الدین و تمام النعمه، شیخ صدوق، ج2، ص353؛ غیبت طوسی، ص168.
حرف حساب! رفیق! من و تو چند تا به حال چند بار در فراق امام مهربانی ها آه کشیده ایم؟! [ چهارشنبه 93/2/31 ] [ 8:42 صبح ] [ مهدی یاوران ]
[ نظر ]
|
|
[ فالب وبلاگ : وبلاگ اسکین ] [ Weblog Themes By : weblog skin ] |